Η ιστορία της επίδεσης
Η επίδεση αποτελεί την κύρια και πιο διαχρονική μέθοδο αποσυμφόρησης του πόνου ανά τους αιώνες. Εδώ και χιλιάδες χρόνια, η συγκράτηση ενός τραυματισμένου ή πονεμένου σημείου στο σώμα με επίδεση, είναι η πιο άμεση και σταθερή πρακτική για να εξομαλυνθεί ένα οίδημα και να βελτιωθεί η κυκλοφορία του αίματος, επιτρέποντας έτσι στο σώμα να βρει τις δυνάμεις για ν’αποκαταστήσει τη βλάβη με φυσικό τρόπο.
Η επίδεση από την αρχαιότητα μέχρι και τον 19ο αιώνα
Στην αρχαιότητα, ήδη, από τα Ομηρικά έπη, συναντούμε την αναφορά στη Σφενδόνη, ένα είδος γάζας από καλοστριμμένο μαλλί προβάτου, με το οποίο έδεναν τα τραύματα. Μάλιστα, στον ερυθρόμορφο κύλικα του Σωσία, ζωγραφισμένο γύρω στο 550 π.Χ., που σήμερα βρίσκεται στο αρχαιολογικό μουσείο Altes του Βερολίνου, βλέπουμε χαρακτηριστικά στην αγγειογραφία του, τον Αχιλλέα ύστερα από κάποια μάχη στον Τρωικό πόλεμο, να βοηθά τον τραυματισμένο Πάτροκλο, που έχει αποστρέψει το κεφάλι από τον πόνο, δένοντάς του το αριστερό χέρι με τη Σφενδόνη.
Το ιστορικό της επούλωσης τραυμάτων, είναι αλληλένδετο λοιπόν με την ιστορία της ανθρωπότητας! Ένα από τα παλαιότερα ιατρικά χειρόγραφα, γνωστά στον άνθρωπο, είναι ένα πήλινο πινάκιο που χρονολογείται από το 2200 π.Χ. Αυτός ο πίνακας περιγράφει, ίσως για πρώτη φορά, τις τρεις μεθόδους θεραπείας: πλύση των τραυμάτων, δημιουργία πρώιμων μορφών νάρθηκα και επίδεση.
Οι Αιγύπτιοι ήταν από τους πρώτους λαούς, που, πέρα από την μέθοδο της ταρίχευσης και τις μούμιες, έδεναν τις πληγές με λινές γάζες, επαλείφοντας τις με ζωικό λίπος, μέλι και ένα είδος χνουδιού από φυτικές ίνες, δημιουργώντας ένα προστατευτικό στρώμα ενάντια στις μολύνσεις. Μάλιστα έβαφαν τις πληγές με πράσινο χρώμα, που συμβόλιζε τη ζωή, ενώ ο χαλκός που περιείχε το χρώμα, εμπόδιζε ν’αναπτυχθούν βακτήρια.
Η σφενδόνη σαν πρωταρχικό υλικό επίδεσης του σώματος, αναφέρεται μετέπειτα και από τους μεγάλους ιατρούς της αρχαιότητας, τον Ιπποκράτη και τον Γαληνό.
Ο σπασμένος ώμος ή βραχίονας αντιμετωπίζονταν από τον Γαληνό (129-216 π.Χ.) τον 2ο αιώνα π.Χ., μ’ένα δεσμό που κρεμόταν από τον λαιμό του πάσχοντος, μέθοδος που διατηρήθηκε μέχρι και τον 19ο αιώνα μ.Χ.! Γενικότερα σαν βάση των επιδέσμων, ο Γαληνός προτιμούσε το μαλλί, κόβοντας και ράβοντάς τους, κατά περίσταση, στο σώμα του ασθενούς.
Τον 5ο αι π.Χ., ο Ιπποκράτης (460-377 π.Χ.) στην αρχαία Ελλάδα, τόνιζε τη σημασία της καθαριότητας, πλένοντας τις πληγές με βρασμένο νερό ή ξίδι, ενώ οι πολεμιστές για την αποφυγή τετάνου ή γάγγραινας έδεναν γρήγορα τις πληγές τους με τη σφενδόνη, καθαρίζοντας τις πρώτα με καθαρό νερό ή κρασί.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ο Ιπποκράτης ανέλυσε διεξοδικά το πώς να χρησιμοποιείται η επίδεση στα πόδια, και το πώς να επιτευχθεί η συμπίεση χρησιμοποιώντας ένα πρωτότυπο, αυτοσχέδιο τρόπο, τοποθετώντας, δηλαδή, ένα σφουγγάρι μέσα από τον επίδεσμο! Ο Ιπποκράτης ήταν ακόμη, ο πρώτος που αντιμετώπισε τα έλκη στα πόδια με τη μέθοδο της συμπίεσης!
Η μέθοδος της επίδεσης έκτοτε δεν ακολούθησε δραστικές μεταβολές, αλλά διατηρήθηκε σχεδόν ακέραια σαν μέθοδος αντιμετώπισης
Τον 11 αι π.Χ., ο Henry de Modeville (1260-1320), ο Γάλλος χειρουργός του Μεσαίωνα, επιβεβαίωσε ότι «η συμπίεση απομακρύνει τις κακές ουσίες και τα έλκη που διεισδύουν στα πόδια».
Αντλώντας από τη σοφία του μεγάλου Πέρση ιατρού της αρχαιότητας, Αβικέννα (980-1037 π.Χ.), που χρησιμοποίησε την επίδεση για τη διαστολή των αγγείων και το πρήξιμο από τα έλκη, o μεγάλος ιταλός χειρουργός και «πατέρας της εμβρυολογίας» Hieronymus Fabricius ή Girolamo Fabrizio (1537-1619),
χρησιμοποίησε πρώτος ελαστικούς επιδέσμους με συμπίεση από δέρμα σκύλου και κορδόνια για την αντιμετώπιση των κιρσών, που στο τέλος του 18ου αιώνα αντικαταστάθηκαν από λινό ύφασμα.
Η αποτελεσματικότητα της συμπίεσης αναλύθηκε επίσης το 1824 από τον Άγγλο Βαρόνο, χειρουργό και ανατόμο Sir Astley Paston Cooper (1768-1841), που τόνισε ότι η συμπίεση βοηθά τις αρτηριακές βαλβίδες να επανέλθουν σε εύρωστη, υγιή κατάσταση.
H επίδεση με την παράλληλη άσκηση της συμπίεσης, επεκτάθηκε το 1826 από τον Γάλλο ανατόμο και χειρουργό, Alfred Armand Louis Marie Velpeau (1795-1867) για την αντιμετώπιση της οξείας φλεβίτιδας,
ενώ συνδυάστηκε απαραίτητα με τη συνοδεία της εντατικής κίνησης για καλύτερα αποτελέσματα από τον Heinrich Fisher (1857-1928) το 1910, χειρουργό που συνέγραψε μια πλήρη πραγματεία για τη φλεβίτιδα.
Η επίδεση με αυτοκόλλητη ταινία, συστήθηκε για πρώτη φορά το 1839 από τον Dickson Wright, ενώ πέντε χρόνια μετά, οι Muray και Clancy επινόησαν την πρώτη μηχανική συσκευή για τη συμπίεση των συνδέσμων.
H επίδεση με την πατέντα της συμπίεσης από το υλικό καουτσούκ έγινε η νέα κυρίαρχη μέθοδος το 1848 από τον William Brown, για να φτάσουμε στις πρώτες ελαστικές κάλτσες συμπίεσης χωρίς ραφές το 1904 και χωρίς πρόσθετα υλικά, όπως το καουτσούκ το 1917.
Οι τύποι επίδεσης
Από τον 19ο αιώνα και μετά η επίδεση χωρίζεται σε τρείς κατηγορίες:
- Οι επίδεσμοι συγκράτησης, που κρατούν την εσωτερική επένδυση των πληγών στη σωστή θέση.
- Οι επίδεσμοι στήριξης, που αποτρέπουν την παραμόρφωση ή την αλλοίωση του σχήματος μιας μάζας ιστού λόγω διόγκωσης ή χαλάρωσης.
- Οι επίδεσμοι συμπίεσης, που χρησιμοποιούνται κυρίως για τη βελτίωση της κυκλοφορίας του αίματος, τη θεραπεία των ελκών των ποδιών και των κιρσών, τις θρομβώσεις και τη μετεγχειρητική αποκατάσταση.
Ο τρόπος επίδεσης χωρίζεται κυρίως σε κυλινδρικό, τριγωνικό και σωληνωτό.Είναι ενδιαφέρον βέβαια ότι στο εγχειρίδιο του Ερυθρού Σταυρού (1979), περιγράφονται και απεικονίζονται πάνω από 22 διαφορετικές τεχνικές επίδεσης!
Η επίδεση στη σύγχρονη εποχή
Περνώντας στο σήμερα, πέρα από τις ιατρικές παθήσεις και το πρόβλημα των κιρσών και της φλεβίτιδας ή και την χρόνια ευαισθησία σε ορισμένα σημεία του σώματος, το ενεργητικό σώμα που αθλείται έχει επίσης ιδιαίτερη ανάγκη από την κατάλληλη επίδεση και συμπίεση.
Πολλές φορές, αιτίες όπως, η ελλιπής προθέρμανση και η παράλειψη διατάσεων, που διευκολύνουν την ελαστικότητα των μυών, η λανθασμένη τεχνική, ο ακατάλληλος αθλητικός εξοπλισμός, η άσκηση σε υγρό και ψυχρό περιβάλλον, η υπερβολική κόπωση των μυών μετά από παρατεταμένη άσκηση ή ακόμα και η έλλειψη θρεπτικών συστατικών από το σώμα του αθλούμενου, όπως το κάλιο, το μαγνήσιο και το νάτριο, αθροιστικά επιβαρύνουν το σώμα αντανακλώντας σε πόνο, μυϊκές θλάσεις και τραυματισμούς ή ακόμη και οξείες κακώσεις.
Πέρα λοιπόν από τη θεραπευτική επίδεση για τραύματα, έχουμε και την αθλητική επίδεση για μια συντηρητική αντιμετώπιση τέτοιων προβλημάτων και τη μυϊκή αποκατάσταση του σώματος ύστερα από κάθε απαιτητική προπόνηση, προκειμένου να επιτευχθεί χαλάρωση, σταθεροποίηση, μυϊκή διευκόλυνση και προστασία.
Η βελτίωση της αιματικής και της λεμφικής κυκλοφορίας, χάρη στην επίδεση ανακουφίζει το σώμα και το βοηθά να ανακάμψει, βρίσκοντας την ενέργεια και τη δύναμη με φυσικό τρόπο.
Η Επιδεσμική Σειρά της Christou 1910
Γι’αυτό τον λόγο και η ολοκληρωμένη σειρά επιδεσμικών της Christou1910, έχει σχεδιαστεί με τον πιο σύγχρονο τρόπο, έτσι ώστε να διευκολύνει το ταξίδι του αίματος στο σώμα αποτελώντας παράλληλα προστατευτικά αξεσουάρ υγείας και στιλ! Το μοναδικό print με τα μόρια οξυγόνου, συμβολίζει την απελευθέρωση τους στο σώμα και τη δυνατότητα της δυναμικής κίνησης!
Η εξέλιξη της επίδεσης δεν κάνει την ευπάθεια κάτι άβολο, που συνοδεύεται από ξεπερασμένους επιδέσμους αλλά από μια φρέσκια και μελετημένη σχεδίαση που σας κάνει να νιώθετε ασφαλείς και προστατευμένοι τόσο για καθημερινή χρήση όσο και για άθληση. Η επίδεση ενεργοποιεί τη δύναμη του αίματος και επαναφέρει την ευεξία και την καλή φυσική κατάσταση.
Όποια κι αν είναι η δική σας ανάγκη, μπορείτε να επιλέξετε την πιο ουσιαστική και εύκολη βοήθεια, χωρίς την υπερκατανάλωση αναλγητικών, στηρίζοντας τον οργανισμό σας φυσικά!
SHOP THE STORY
Αγοράστε τη σειρά επιδεσμικών στο E-SHOP της Christou1910 πατώντας εδώ
ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ
Βρείτε τα αγαπημένα σας προστατευτικά αξεσουάρ #Christou1910 σε ενημερωμένους Χώρους Υγείας και σε Φαρμακεία (δείτε τη λίστα εδώ) επιλέξτε το κατάλληλο επιδεσμικό αξεσουάρ και προσθέστε το στο καλάθι σας μαζί με ό,τι βοηθά τον οργανισμό σας και κάτι που φροντίζει το σώμα σας εξωτερικά!
Μοιραστείτε αυτό το άρθρο
